Na rewersie legenda o Romulusie i Remusie w pigułce. Pierwsze przedstawienie wilczycy z bliźniętami na rzymskiej monecie od czasów didrachmy z roku 276 wybitej prawdopodobnie w Neapolu. Jedynym wspólnym elementem różnych wersji legendy założycielskiej Rzymu od III wieku p.n.e. jest to, że Romulus i Remus byli bliźniaczymi synami Westalki o imieniu Rhea Silvia. W przypadku reszty mitu istnieje wiele rozbieżności ale jedną z najczęściej potwierdzanych narracji jest ta opowiedziana przez Liwiusza w jego Ab Urbe Condita. Według Liwiusza Rea Sylwia była córką Numitora, prawowitego króla Alba Longi (miasta założonego przez Askaniusza, syna Eneasza, u podnóża wzgórz albańskich), który został usunięty siłą z tronu przez swego brata Amuliusza, a jego potomstwo zostało zabite lub, tak jak w przypadku jego córki, pozbawione nadziei na posiadanie dzieci przez zmuszenie do zostania Westalką. Rhea Silvia zaszła w ciążę w wyniku spotkania z bogiem Marsem, a bliźniaki zostały wyrzucone do Tybru w wiklinowym koszyku, w nadziei, że utopią się zgodnie z rozkazem króla Alba Longa. Ich płacz przyciągnął uwagę wilczycy, która je wykarmiła otoczyła opieką. Pasterz Faustulus, który znalazł dzieci, zobaczył wilczycę czule liżącą bliźnięta. Remus i Romulus zostali następnie przyjęci przez Faustulusa i jego żonę i wychowani w chacie na zboczu Palatynu. Jako dorośli zabili Amuliusza i przywrócili tron Numitorowi.
Awers: Głowa Romy w prawo, z prawej X (oznaczenie wartości), z lewej dzban.
Rewers: Wilczyca karmiąca bliźnięta, za nią drzewo figowe, z lewej strony pasterz, w odcinku ROMA, powyżej SEX POM FOSTLVS
Srebro, średnica 18,3 mm, waga 3,8 g.
