Drugi typ krzyżackiej monety, będący prawdopodobnie pierwszą monetą Elbląga.
Charakterystyczny brakteat z rycerzem z tarczą bito w dwóch polskich miastach: Toruniu i Elblągu, który otrzymał przywilej lokacyjny w 1246 roku. Próbę ich rozdzielenia podjął Borys Paszkiewicz, wydzielając dwie grupy tego typu, różniące się rozmieszczeniem insygniów i kształtem krzyża. Niniejszy brakteat, drugiej grupy, ze względu na proporcje jego występowania w skarbach z danych terenów, przypisuje mennicy elbląskiej (podkreślając równocześnie, że jest to hipoteza).
Jedyna moneta Zakonu, na której pojawia się postać ludzka.
Odmiana: rycerz stojący za mniejszą tarczą z krzyżem, trzymający w prawej dłoni proporzec, w lewej tarczę, obok stojącego z drugiej strony krzyża.
Rzadki typ.
Srebro, średnica 19,8 mm, waga 0,21 g.
